หลงดาว

หากเปรียบความรักเป็นดวงดาวที่สวยงาม 

เขาก็คือดาวฤกษ์ดีๆดวงหนึ่งที่เปล่งแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า  

และเธอก็คือดาวดวงน้อยๆที่มาเติมเต็มดาวฤกษ์อย่างเขานั่นเอง

*--------------------------------------*

ปฏิเสธไม่ได้ว่าอาชีพนักแสดงคืออาชีพที่ใครหลายๆคนใฝ่ฝัน  และสามารถใช้มันในการต่อยอดไปทำในหลายสิ่งหลายอย่างตามที่ต้องการได้ ชื่อเสียง เงินทอง และค่าความนิยมเหล่านั้นทำให้นักแสดงหลายๆคนประสบความสำเร็จในด้านธุรกิจส่วนตัว  บางคนใช้มันเพื่อสร้างฐานะความเป็นอยู่ที่ดีจากเดิม  บางคนได้พบรักแท้และสร้างครอบครัวที่อบอุ่น 

ทว่าเขาอาจเป็นหนึ่งในกลุ่มคนน้อยๆที่เข้ามาในเส้นทางของสายอาชีพนี้ เพียงเพราะเขาต้องการความสนใจ ความรัก ความชื่นชมจากใครๆเพื่อชดเชยกับความรู้สึกเหล่านั้นที่เขาไม่เคยได้มันจากครอบครัวแท้ๆที่แสนจะเพียบพร้อมของเขา

“แม่ครับๆ ผมสอบได้ที่หนึ่งคุณครูที่โรงเรียนชมว่าผมเก่งใหญ่เลย” 

เด็กชายวัย 8 ขวบชูกระดาษแผ่นหนึ่งที่แสดงผลการเรียนขึ้นสุดแขน พร้อมวิ่งเข้ามาหาผู้เป็นแม่ที่นั่งจิบน้ำชาอยู่กับกลุ่มเพื่อนในห้องรับแขกของบ้าน

“จ้าลูก” ผู้เป็นแม่ตอบรับสั้นโดยไม่แม้แต่จะหยิบกระดาษแผ่นนั้นมามองดูเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังหันกลับไปสนทนากับกลุ่มเพื่อนร่วมโต๊ะต่อและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานในหัวข้อสนทนาเดิมที่คุยค้างไว้เมื่อครู่

“วันนี้คุณพ่อจะกลับดึกไหมครับ”

//  //

“แม่ครับๆ คุณพ่อจะกลับกี่โมงครับ…” เด็กชายเรียกถามอีกครั้งพร้อมจับเบาๆที่แขนของผู้เป็นแม่ เพื่อดึงความสนใจหวังว่าผู้เป็นแม่จะหันมาพูดคุยด้วยและตอบคำถามเรื่องพ่อ

“อะไรอีกล่ะตาคิน แม่มีแขกเห็นไหมลูก  ไปเล่นข้างตรงนู้นก่อนไป..จันมาพาตาคินไปเล่นทีซิ  ตาคินไปเล่นกับพี่จันก่อนนะ”

“ครับ” 

เด็กชายขานรับสั้นๆ และยอมเดินตามพี่เลี้ยงออกมานั่งเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน  โดยมีของหุ่นยนต์ขนาดไม่ใหญ่มากสามสี่ตัวเป็นเพื่อน  โดยไม่ลืมที่จะชะเง้อมองออกไปที่หน้าประตูรั้วรอคอยการกลับมาของพ่อสลับกับก้มมองกระดาษแผ่นนั้นในมือ

****************************************************

“ไอ้ดาวพ่อทิ้ง  ไอ้ดาวพ่อไม่รัก” 

เสียงเด็กชายและเด็กหญิงสามสี่คนที่ตะโกนล้อ เด็กหญิงเสมอดาวแทบจะทุกครั้งที่เด็กหญิงเดินผ่าน

“หยุดนะ นี่ลูกเต้าเหล่าใครกันทำไมถึงพูดจาไม่น่ารักแบบนี้” 

ผู้เป็นแม่ของเด็กหญิงวัย 6 ขวบที่ถูกล้อวิ่งเข้ามากอดลูกสาวเอาไว้พร้อมกับมือข้างหนึ่งที่อุ้มลูกสาวตัวน้อยวัยแปดเดือน  ในขณะที่กลุ่มเด็กเมื่อครู่ก็กระจัดกระจายวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง

“กลับบ้านกันเถอะลูก”  

เอื้อมพรลูบผมลูกสาวเบาๆและจูงมือเด็กหญิงตรงไปยังป้ายรถเมล์ด้านนอกติดกับถนนใหญ่   หลังจากที่เธอเพิ่งตัดสินใจขายรถคู่กายไปเมื่อช่วงบ่ายนี้เอง ลูกสาวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่รับรู้ต้องมาเผชิญความลำบากเพียงเพราะพ่อแม่ที่ต้องแยกทางกัน เอื้อมพรรู้ดีว่ายากที่จะอธิบายถึงสาเหตุการแยกทางให้กับลูกสาววัย 6 ขวบเข้าใจได้

“วันนี้เรากลับรถเมล์กันนะลูก”

“ดาวอยากขึ้นรถเมล์” เด็กหญิงยิ้มตอบ

“แต่รถเมล์มันร้อนและคนก็เยอะนะ  ดาวอยากขึ้นจริงๆเหรอลูก“”

“ถ้าแม่ขึ้นรถเมล์ดาวก็จะขึ้นรถเมล์กับแม่”

คำพูดของลูกสาวทำให้ผู้เป็นแม่ใจชื้นขึ้นมา  ความอึดอัดกับภาระหน้าที่ต่างๆที่ถาโถมเข้ามาทำให้น้ำตาของเอื้อมพรไหลรินออกมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้  หากแต่ภาพมือน้อยๆของลูกสาวที่ช่างพูดที่เอื้อมมาแตะเล่นกับเจ้าตัวเล็กบนตักก็ทำให้เธอพร้อมที่จะฮึดสู้กับมัน

เครดิต  : ลูกอม feat. MissLove - วัชราวลี Official Audio

?STAR